NL:

Een nieuwe religie staat op om de grootste der aarde te eren en om hun namen door te geven aan de volgende generatie. Geïnspireerd door glas-in-loodramen vereeuwig ik een aantal namen uit de beruchte ’27 Club’ (muzikanten die op 27-jarige leeftijd zijn overleden). Onder deze club vallen o.a. Jimi Hendrix, Kurt Cobain, Robert Johnson, Amy Winehouse, Janis Joplin en Jim Morrison. Muziek wordt de nieuwe religie, muzikanten de nieuwe goden.

EN:

A new religion will rise to honor the greatest musicians of all time and pass their music on to the next generation.
Inspired by stained glass, the names of the famous ’27 Club’ (musicians that died on the age of 27) will be immortalized. Some musicians of this so-called club are: Jimi Hendrix, Kurt Cobain, Robert Johnson, Amy Winehouse, Janis Joplin and Jim Morrison. Music is the new religion, musicians are the new gods.

“The Comfort of Control” is an attempt to visualise interface design guidelines for a human body as a platform, where efforts and errors of a user are seen as an aesthetic standpoint. The User is searching for a partnership with an intelligent machine.

Do we perceive reality as it is? In our everyday life, we are constantly dealing with different representations of reality, where it becomes impossible to distinguish what is real, and what is not. Welcome to the Desert of the Real is a metaphorical virtual reality interpretation of Baudrillard’s concept of hyperreality, which suggests that the world we live in has been replaced by a copy world, where we seek simulated stimuli and nothing more. The Desert represents the Real, and mirages represent various kinds of so-called “simulacrums”, such as physical and psychological perceptions, media reality construct, technology and physical world, and societal conventions; and are visualised as a journey in a virtual metaphorical landscape, accompanied with an installation, tourist guide with 37 texts and a trailer.

voice and soundscape: Izabel Caligiore

Thumbs Against Missing Out

Cynical prosthetic to cope with the inability to make choices on the internet
The internet contains more video, images and texts then I can ever absorb. The sheer size of the available media is too vast. Whenever I am watching a video or reading a text, this expansive bulk of other content I am not having on my screen makes me uncertain; there are so many choices that certainly there must be a better choice, something more fulfilling to view.

Thumbs Against Missing Out is a cynical prosthetic that helps me make that choice, or help me overcome a possible mistake of choice.

The installation exists of two parts: an interactive element being a computer where you can browse the internet and of a non-interactive component existing of a touchscreen with numerous silicone thumbs attached.

Whenever a user is surfing the internet, he or she makes choices on to which page to go. When confronted with a page filled with links, and the user decides to click one, that is an action of going to that place as well as the choice of not going to the pages other links would have pointed to: to go somewhere is the choice to not go to other places, it is the same thing.

The installation retrieves these non-made choices and sends them to the unreachable non-interactive section, where to a maximum of 24 on made choices are confronted back to the user. The unclicked links, the unmade choices, the paths un-followed are rendered in small browser windows, being scrolled by plastic thumbs as a sort of echo of the users’ click.

What makes this prosthetic cynical is that I have not created a solution to this uncertainty; it has made the matter worse. With multiple pages being shown an exponential increase of choices are now possible, all these browsers displaying different pages contain more choices to (not) make.
It is however also soothing: at least now it is shown what would have been missed when creating a choice. These opposite perceptions create conflict.

The installation pursues this conflict so it can provide grip on the matter of missing out on entertainment and information through exaggerating choice.
Is continuously, endlessly scrolling the only way to soothe my desire of viewing the most entertaining videos and the most informative articles? Or should I overcome this yearning by admitting defeat; I can never reach this perfect page.

21 juli tot en met 18 september 2016 | TETEM

Op 9 november 2015 overleed Remko Scha. De professor computerlinguïstiek aan de UvA gold als een pionier op het gebied van automatische en algoritmische kunst. Scha stond vanaf de jaren ‘60 aan de basis van diverse experimentele muziek- en kunstprojecten. Vanaf 21 juli 2016 is TETEM’s medialab een tentoonstelling te zien waarin GOGBOT een tribute brengt aan Remko Scha in een twee maanden durende tentoonstelling. Hierin worden Scha’s legendarische ‘The Machines’ getoond, samen met werken van bevriende kunstenaars Jos de Bruin, Luuk Bouwman en Jochem van der Spek.

Remko Scha en vrienden

In het kader van het Post‐Singularity thema willen we speciale aandacht besteden aan de machinekunst of kunstmatige kunst van Remko Scha. We vragen ons af wat de rol van kunst en cultuur in een tijdperk gedomineerd door machines en algoritmes zal zijn, wat het zou betekenen als machines kunst gaan maken en zij ook in cultureel opzicht de mens overheersen. Deze vragen zijn niet nieuw. De relatie tussen kunstenaar en machine is binnen de moderne kunst meermalen ter discussie gesteld. Wij vinden het belangrijk te laten zien dat deze discussie al langer plaats vindt, maar vooral ook dat het belangrijk is deze te blijven voeren.
Generatieve kunst neemt hierin voor ons een bijzondere plaats in, omdat binnen dit genre geprobeerd wordt de invloed van de kunstenaar zo beperkt mogelijk te laten zijn, zo niet geheel uit te vlakken. De bedoeling is hier dat de kunstenaar slechts een proces in gang zet dat vervolgens geheel autonoom een kunstwerk produceert. Binnen dit veld bestaat al ervaring met het onderzoeken van de rol van de mens in het culturele veld en een mogelijke herwaardering van kunst in een technologische omgeving. Remko Scha heeft dit proces uitgebreid bestudeerd en beschreven. Deze markante persoonlijkheid overleed eind vorig jaar na een lang ziekbed waarin hij tot het laatst aanwijzingen gaf aangaande het voortzetten van zijn artistiek onderzoek en uitgebreid bleef discussiëren over kunst en technologie. Tijdens zijn leven heeft Scha verschillende initiatieven (mede) opgericht, waaronder het Apollohuis in Eindhoven en het Institute of Artificial Art Amsterdam (IAAA). Remko Scha schreef meerdere essays over wat hij onder kunstmatige kunst (artificial art) verstond, en was als docent en enthousiaste bezoeker van kunst en technologie evenementen een inspiratie voor een jongere generatie kunstenaars. Door werk van Scha te tonen en zijn theorieën te bespreken willen we zowel deze bijzondere kunstenaar eren alsook vraagstukken rond kunst gemaakt door machines voor een groot publiek inzichtelijk maken.

Remko Scha ‐ The Machines

The Machines bestaat uit een wisselend aantal elektrische gitaren. Zij worden bespeeld door dwars over de gitaren gespannen draden die bewogen worden door middel van decoupeerzagen. Het werk kan geheel ‘zelfstandig’ spelen of door een performer bespeeld worden. Remko Scha heeft The Machines onder andere in New York gepresenteerd toen hij daar in de jaren ‘80 verbleef. Het werk heeft daar grote invloed gehad op het geluid van experimentele gitaarbands als Sonic Youth.

Remko Scha, Jos de Bruin, Luuk Bouwman ‐ Cinemacina

Cinemacina is een live cinema generator in de geest van de generatieve kunst die Remko Scha niet alleen in de muziek, maar ook binnen de beeldende kunst ontwikkelde. Jos de Bruin, Scha’s partner in het IAAA, en filmmaker Luuk Bouwman zijn bezig dit werk te ontwikkelen voor een live versie tijdens GOGBOT. Een test versie van deze vernieuwde versie werd eerder bij Red Light Radio in Amsterdam getoond. Cinemacina creëert video’s met delen van bestaande films en video’s van het Internet of vanuit een gegeven database.

Jochem van der Spek ‐ No Noise II

In dit werk van Jochem van der Spek zien we een beeldscherm gevuld met een chaotisch patroon van zwarte en witte blokjes. Het beeld lijkt gevuld met ruis, ‘noise’, zoals we dat kennen van een televisiescherm wanneer het zenderbeeld wegvalt, maar dan met zeer grove pixels. Een analoog verschijnsel is hier met een kwinkslag in een digitale vorm gegoten. Van der Spek speelt in dit werk met onze verwachting van het ‘gedrag’ van ruis zoals we dat kennen uit het analoge televisietijdperk. De ruis beweegt, maar niet volgens natuurkundige wetten, volkomen onvoorspelbaar en steeds anders. Het resultaat is een vervreemdend beeld dat de kijker een beetje ongemakkelijk maakt. Jochem van der Spek is in zijn werk zwaar beïnvloed door Remko Scha en zal over zijn samenwerking met Scha vertellen op het symposium tijdens GOGBOT.

Jochem van der Spek ‐ No Noise II

Luuk Bouwman – Huge Harry the Movie

In 2000 maakte cineast en muzikant Luuk Bouwman een documentaire over het werk van het IAAA, Institute of Artificial Art Amsterdam. Dit door Remko Scha opgerichte instituut werd geleid door Huge Harry, een DECtalk machine. De film toont hoe Bouwman tevergeefs een interview met Huge Harry probeert te krijgen. Ondertussen krijgt hij een kijkje in het instituut, waar Remko Scha een rondleiding geeft en vertelt over machines die kunst maken. Ook zien we naast The Machines ook de Solenoids spelen, nog een door Scha ontwikkelde gitaarinstallatie.

Huge Harry and the Institute of Artificial Art